Włoski sos pomidorowy – ostatnia szansa w tym roku

Pomidory kroję, wrzucam do garnka i rozgotowuję – razem z całymi główkami czosnku oczyszczonymi tylko z z tych suchych,  zewnętrznych łusek. Przed przecieraniem główki wyjmuję, oddzielam same ząbki, ale dalej ich nie obieram i dodaję do sosu.

Na oliwie z oliwek albo oleju rzepakowym smażę w tym czasie, dość długo, cebulę. Ważne, żeby się skarmelizowała i była lekko brązowa.

Następnie przecieram całość – pomidory i cebulę. Zmiksowanie powoduje, że zostają skórki, oczywiście to nic złego, ale sos jest delikatniejszy bez nich. Przecierak – kuchenne ustrojstwo jest w naszej rodzinie od pokoleń. Pamiętam jak byłam mała, a babcia Dana robiła w nim sok pomidorowy.

Płynny sos wstawiam na gaz i odparowuję około 1/3. Dodaję sól i pieprz do smaku (pamiętaj, że potem sos zawsze można będzie dosolić). Sąsiad Lucio dodaje jeszcze oregano, my dodajmy je zimą, robiąc już gotowe danie.

Gorący włoski sos pomidorowy wlewam do wyparzonych słoików (można je jeszcze dla pewności zapasteryzować gotując w garnku, mniej więcej przez 20 minut. Na dnie garnka kładę ścierki lub pieluszki tetrowe, wkładam słoiki i zalewam je wodą do 3/4 ich wysokości, a potem gotuję, a po wyjęciu z garnka zostawiam do wystygnięcia do góry dnem.