Najwspanialszy masaż świata dla ciała i ducha

Kilka lat temu zobaczyłam na zdjęciach znajomej na facebooku coś, co nie dawało mi spokoju. Masaż, kąpiel z ziołami w metalowej wannie na pomoście, przeszkolona sauna w środku lasu… Jako dorosła harcerka nie mogłam o tym zapomnieć! 

Po trzech latach marzenie się spełniło. Jestem tu i z zachwytu zapiera mi dech. Jest o niebo wspanialej niż w mojej wyobraźni! Bo czy można sobie wyobrazić, że gdy jestem masowana (dzięki Natka!) olejem słonecznikowym (który pachnie tak apetycznie, że mam ochotę siebie zjeść). Nad moją głową pada deszcz stukający w brezentowy dach. Za przezroczystą ścianą namiotu znak dają o sobie między innymi pliszka siwa, kukułka i dzięcioł.  A obok strzela drewno które płonie w metalowej kozie? Do tego dochodzą kolejne atuty, takie jak zapach łąki, mokra od rosy trawa na bosych stopach o poranku, bocian na wyciągnięcie ręki i spanie w ciepłych ramionach męża, podczas gdy poza kołdrą temperatura ma pewnie 10-12 stopni.

Przyjechałam tu w deszczu i zaniepokoiłam się, czy zaplanowana wcześniej kąpiel w balii dojdzie do skutku – bo balia na dworze. Okazało się, że nic lepszego niż deszcz spotkać mnie nie mogło! Siedziałam w gorącej wodzie (podgrzewanej piecem, do którego co jakiś czas przychodziła Karina i dorzucała drewienko), piłam wodę z pokrzywą, a ze wzgórza obserwowałam las.

Wszystkie słowa, które teraz piszę, nie są w stanie oddać tego jak zachwycające jest i to miejsce, i osoby które je tworzą! Całości dopełniają posiłki, dla których również słów brak! Zawodowo jadam dużo, często, w różnych miejscach – często wybitnych.

Mało co jest w stanie mnie zachwycić i wydaje mi się, że nawet to świeże powietrze, którym oddycham trzeci dzień nie bardzo zaburza moją ocenę! Starałam się nawet ostudzić emocje przepływając wpław pobliskie jezioro – a woda jest dokładnie taka rześka jak można sobie to wyobrazić na początku czerwca na Mazurach! Pięciodaniowa kolacja, składająca się z amuse bouche (np. suszona śliwka zawijana w grillowaną cukinię lub kanapka z przepysznego chleba ze smalcem i ogórkiem kiszonym), pieczony burak z kozim serem i miodem gryczanym, codziennie fantastyczna zupa, potem danie główne (na które już brakuje miejsca w brzuchu), i deser (na który zawsze jest w tym brzuchu miejsce). Wszystko to podawane w pięknej stodole, w przemiłym towarzystwie.

Masaż intelektualny

Na dodatek wczorajszy wieczór spędziliśmy przy multinarodowym ognisku, razem z właścicielami Glendorii – Krystyną i Arturem, Amerykaninem z polską żoną, Szwedem z polską żoną oraz Szwajcarem żyjącym w Dani, oczywiście z polską żoną – no i mój polski mąż ze swoją polską żoną. Śmiechom, ale i politycznym dywagacjom (co do których wszyscy byliśmy niepodzielnie zgodni) nie było końca. Niesamowite było dla mnie to, że czas spędziliśmy, jak starzy znajomi, wymieniając się tytułami filmów i seriali które wspólnie oglądaliśmy. Zwracaliśmy uwagę na te same problemy społeczne, dorzucając znane wszystkim żarty z SNL… Cudownie jest być na totalnym odludziu i czuć się jednocześnie jako mieszkaniec maleńkiej globalnej wioski!

Cały czas zastanawiam się, czy nie jest mi już aby za dobrze. Czy te cztery dni urlopu to nie za wiele szczęścia… a czynię te rozważania paląc w kozie, w której ogień co chwila przygasa nawołując mnie w ten sposób do siebie.

P.S.

Post wrzucam po czasie bo jak to w lesie – internet bywa, a nie jest. W nocy przeżyłam tu taką burzę, podczas której błysk i grzmot następowały tuż po sobie. Teraz już z pewnością mam za sobą cały wachlarz atrakcji. Namiotu nie zwiało, a ja nie umarłam ze strachu, aczkolwiek żałowałam, że Maciek musiał wyjechać… 🙂 Więc i ja wracam!