PTSD i depresja

Ostatnio zostałam zaproszona do wyzwania robienia 25 pompek przez 25 dni. Ma na celu zwrócenie uwagi na ważny temat. Jest nim walka z PTSD i depresją oraz pomocy osobom w ciężkiej sytuacji psychicznej. To chyba dobry moment na mój mały coming out w tym temacie.

Czym jest PTSD

Post-traumatic stress disorder czyli zespół stresu pourazowego – to zespół objawów, które pojawiły się u nas na skutek traumatycznego wydarzenia, silnego stresu czy lęku. Nie sposób mi tu nie polecić 2 książek: “Bractwo Bang Bang” autorstwa Grega Marinovicha i Joao Silvy oraz “Miłość z kamienia.Życie z korespondentem wojennym” Grażyny Jagielskiej – oraz film Ewy Bukowskiej “53 wojny” na podstawie tej książki, z moja ukochaną Magdą Popławską w roli głównej.

Generalnie coś w naszym życiu (udział w wypadku, lęk przed śmiercią swoją lub kogoś bliskiego, gwałt – to dość indywidualne) wywołuje tzw. traumę. Skutkuje to koszmarami sennymi, unikaniem konkretnych miejsc lub sytuacji, nieracjonalnym zachowaniem… Nie jestem psychiatrą i nie chce wdawać się w szczegóły, to bardzo osobisty tekst i nie chcę skupiać się na opisie choroby. Operować będę przykładami.

Pierwszy raz zobaczyłam co to PTSD gdy poznałam na wakacjach w Stanach Zjednoczonych grupę Serbów i Chorwatów. Mieli oni około 20 lat, w czasie wojny na Bałkanach połowę mniej. Dorośli, silni, dobrze zbudowani młodzi mężczyźni. Gdy słyszeli odgłos syreny strażackiej, która kojarzyła im się z odgłosem syren w trakcie nalotów kurczyli się i nikli w oczach. Na ich twarzach natychmiast pojawiało się niewyobrażalne wręcz przerażenie. To był pierwszy raz, gdy zrozumiałam, że PTSD nie musi dotyczyć wyłącznie żołnierzy. To problem znacznie szerszy.

Do głowy przychodzi mi kolejne kulturalne polecenie – monodram Krystyny Jandy “Ucho, gardło, nóż” na podstawie książki Vedrany Rudan.

Moje PTSD i depresja

No właśnie… i teraz płaczę… z moich oczu leją się łzy, i mam nadzieję, że ten tekst komuś pomoże – bo nie widzę innego sensu w takim otwieraniu się… W moim życiu stało się kilka lat temu coś, o czym nie jestem gotowa mówić publicznie, co zmieniło je na zawsze. Ten czas (bo to nie była chwila) wywrócił je do góry nogami. Ja funkcjonowałam w miarę normalnie (tak mi się zdaje) i ktoś kto nie wiedział, mógł nie mieć pojęcia, z czym się borykałam.

Gdy słyszałam płacz dziecka wpadałam w panikę, miałam stany lękowe i uciekałam. Wychodziłam z autobusu mimo iż nie był to mój przystanek, zatykałam uczy i wpadałam w dygot. Za namową męża rozpoczęłam terapię – w tym również farmakologiczną. Z jednej strony podczas pracy z terapeutką uczyłam się racjonalizować moje uczucia i przeżycia, z drugiej brałam leki.

Piszę o tym, bo nie wyobrażam sobie gdzie byłabym teraz bez tej terapii. Znam wiele osób borykających się z depresją, lękami i stresem, które bronią się przed nimi. Ja wiem, że one uratowały mi życie. Raz brałam je przez pół roku, po kilku latach wróciłam do nich na prawie 18 miesięcy. Mimo iż mocno mnie usypiały, to nie żałuję ani jednej połkniętej tabletki. Wiem, że bez nich nie byłoby mnie tu gdzie jestem.

Walcz o siebie

Ja walczyłam o siebie nie tylko terapią, nie tylko farmakologią. Chodziłam na zajęcia TRE (Trauma Releasing Exercises) – powiedzieć o tym, że podeszłam do niej sceptycznie to nie powiedzieć nic. Gdy moje ciało w trakcie pierwszych zajęć zaczęło drżeć nie wierzyłam w to, co się dzieje. Lekkość, która po tym pozostała była niesamowita. Lekkość odczuwana po wielu miesiącach napięć. Szukaj sposobów, które będą dobre dla Ciebie. Poza tym…

Dałam sobie przyzwolenie na słabość

Bywały dni, gdy nie mogłam wstać z łóżka. Pamiętam na przykład dzień, gdy skończyłam wszystkie zobowiązania zawodowe na tamten rok. 17 lub 18 grudnia wracałam tramwajem z pracy. Wiedziałam, że mogę teraz sobie odpuścić i …. łzy same mi poleciały. Wróciłam do domu i weszłam do łóżka. Nie mogłam zrobić nic więcej. Leżałam w nim bez sił przez kilka dni. Praca potrzebna mi była, aby normalnie funkcjonować, ale to leżenie też było ważne. Nie można non stop działać pełną parą. Nie można ignorować swoich emocji. Czasem trzeba je wypłakać, wytrząść, przespać. Ważne, aby nie prowadziło to do zachowań autoagresywnych. Nie szkodźmy sobie, tylko dajmy sobie pomóc.

Walka z PTSD i depresją to walka o siebie. O jakość swojego życia. To także walka dla naszych bliskich. Nie wstydź się tego, nie bój jej podejmować. Proś o pomoc. Nigdy nie wywdzięczę się moim najbliższym, którzy przy mnie byli. Akceptowali gdy nie wstawałam z łóżka i motywowali, abym jednak spróbowała. Słuchali moich monologów na jeden temat. Byli. I są. Daj sobie zgodę na te wszystkie uczucia.