Moi Czytelnicy! Pierwszy raz zwracam się do Was tak bezpośrednio. Piszę tego posta, aby coś przełamać. Jak widzicie po kilku miesiącach pracy powstał nowy blog. Piękna strona zaprojektowana przez Magdę Ranachowską i wykonana przez Kasię Nowak z Media in Motion. I ten piękny blog mnie zablokował! Stąd notka terapeutyczna.Co mnie zahamowało? Po pierwsze nie do końca wiem jak wrzucić nowe przepisy – mam świetną instrukcję od Kasi, ale jednak coś mnie przed tym powstrzymuje. Boję się zepsuć piękny układ zrobiony przez Magdę 🙂 Poza tym piszę teraz książkę “Uczta małego alergika” i większość dań, które gotuję to przepisy do nowej książki, których nie chcę zdradzać przedwcześnie. I koniec końców blog jest coraz większym wyrzutem sumienia, a co za tym idzie im więcej czasu upływa od poprzedniego wpisu (nawet nie sprawdzam ile to miesięcy) tym trudniej mi usiąść. Znacie to? Muszę zadzwonić w banalnej sprawie. Im dłużej ten telefon “wisi” na liście rzeczy do zrobienia tym bardziej uwiera, doskwiera i przeraża. Gdy w końcu zadzwonisz, okazuje się że trwało to minutę (np. umówienie się do dentysty), nic nie bolało i odczuwasz lekkość. Połączoną z poczuciem winy, że tyle musiałam się do tego zbierać. Nie wiem czy znacie takie stany?

Notka terapeutyczna

Dlatego siedzę i piszę tę notkę niemal terapeutycznie. Dla siebie. Jako przełamanie lęku. I oporu. Zrobienie czegoś teoretycznie banalnego, co doda mi skrzydeł i energii. A ta mi się przyda, bo jestem na obozie treningowym. Rano mam jogę, w południe długi marsz nordic – walking, popołudniu jeszcze jeden ostry trening. A pomiędzy piszę książkę, felietony, menu na warsztaty, odpowiadam na maile i czytam. Bez chwili wytchnienia – ale z drugiej strony z ogromnym wytchnieniem. Bo jestem tu sama ze sobą i dla siebie (nie sama, są cudowni ludzie, ale ja skupiam się na swoim ciele i na swojej pracy). Nie wstaję do dzieci, nie robię zakupów i nie wstawiam prania. To ogromna ulga.

Walczmy o siebie

Są tu panie, które zasługiwały na taki wyjazd znacznie bardziej. Którym o wiele trudniej było wyjechać. I nie chodzi tu tylko o kwestie finansowe (które są niebagatelne). One również musiały stoczyć walkę ze sobą (bo jakie prawa ma kobieta w domu?) i z najbliższymi. Ja nie mam takiego problemu. Mam cudownego, wspierającego, pomocnego męża, który rozumie moją chęć samorealizacji. Myślę, że śmiało możemy nazwać nasz związek partnerskim. Są chwile, gdy on pracuje dużo i dom “spada na mnie”, a są chwile jak teraz, gdy on przejmuje pałeczkę. Bardzo dziękuję mu za to. I trochę również sobie. Bo musimy o siebie walczyć. Nie mam tu na myśli walki na noże, kłótni i awantur. Mam na myśli rozmowę, uświadomienie sobie czego ja potrzebuję. I mówienie o tym na głos. Bo wierzcie mi, można chcieć jak najlepiej dla nas – ale nikt przecież nie przeczyta naszych myślisz (szczególnie, gdy są one niekiedy i dla nas zagadkowe). 

Znacie poczucie frustracji, bo z niczym się nie wyrabiacie, nie czytacie, nie dosypiacie, w domu wieczny bałagan, nie ma kiedy się pomalować i gdy już ogarniecie pranie to okazuje się, że wszyscy są głodni, a pomysłu na zdrową kolacje nie ma?

Musimy nazwać swoje cele. Spisać je. Poskromić (stąd moja notka terapeutyczna). Nazwać, wypowiedzieć na głos i zrealizować. Może musimy poprosić o pomoc? Przecież otaczają nas ludzie, którzy chcą dla nas jak najlepiej. I chętnie nam pomogą, tylko nie wiedzą, że potrzebna nam jest ta pomoc!